Rozdział 2.

Myślałam ,że on jest inny. Myślałam, że nie traktuje dziewczyn jak swoje zabawki. Myślałam ,że jak się bliżej poznamy to mogłabym go nawet...pokochać ? Jak bardzo musiałam się pomylić w ocenie Dawida. Niby taki miły , niewinny , otwarty na nowe przyjaźnie. Gówno prawda ! 
Pojedyncza łza spływała po moim policzku , szybkim gestem ręki wytarłam ją. Nawet nie myślałam , że jedna osoba w mniej niż minutę może zepsuć całą moją chęć do przebywania na tej koloni. Aż nieprawdopodobne. Wstałam z łóżka i poszłam się ogarnąć. Uszykowałam sobie granatową bluzkę z białym napisem , krótkie dżinsowe spodenki , granatowe conversy oraz czarną torbę do której zapakowałam ręcznik i krem. Przebrałam się w naszykowane ubranie i byłam gotowa do wyjścia na plażę. Chwile później rozległ się gwizdek oznaczający zbiórkę naszej grupy na dole przy wejściu do ośrodka. Zeszłam na dół i stanęłam w wyznaczonym miejscu obok nielicznych osób mojej grupy. Za chwile dołączyły się do nas następne osoby , aż w końcu przyszli ci których znam. Opiekunka policzyła nas i zwartą grupą ruszyliśmy w kierunku plaży. Założyłam słuchawki na uszy i utonęłam w melodii swoich ulubionych piosenek. Całą drogę przeszłam w milczeniu pomimo to ,że otaczali mnie ludzie którzy cały czas wymieniali zdania i dzielili się swoimi strategiami i poglądami. Opowiadali jak będą spełniać wakacje, co planują zrobić. Opowiadali o swoich miłościach , o tym jak bardzo za nimi tęsknią. W tej chwili uświadomiłam sobie ,że jestem sama. Codziennie rozmawiam z otaczającymi mnie przyjaciółmi , mam rodzinę , ale czuję się samotna. Dlaczego ? Może tak jak wszyscy potrzebuję miłości , potrzebuje by ktoś mnie przytulił ,szepnął do mnie słodkie słowo , pocałował , obdarzył uczuciem...Każdy tego potrzebuje , ale przecież na wszystko kiedyś nadejdzie czas. Jak nie spotkam miłości teraz , to spotkam za parę lat. Na razie mam jeszcze dużo czasu.  
Z rozmyśleń wyrwał mnie głos śmiejących się i bawiących się piłką dzieci. Wyjęłam słuchawki z uszu i rozłożyłam starannie swój ręcznik na rozgrzanym od słońca piasku. Obok mnie swój ręcznik położyła Weronika , obok Weroniki Julka , a obok Juki oczywiście Dawid. Nie byłam zbyt uradowana z tego faktu ,ale jakoś muszę się nauczyć ,że on i ja nigdy nie będziemy razem. Może i trudne twierdzenie , ale pociesza mnie fakt ,że przecież znam go zaledwie jeden dzień i nie miałam jeszcze jako takiej okazji , żeby bliżej go poznać i na prawdę się zakochać. To na pewno tylko zauroczenie , z biegiem czasu mi przejdzie. 
- Paula posmarujesz mi plecy ? - pyta nagle Weronika. Kiwam twierdząco głową i biorę od niej krem. Delikatnie smaruję plecy przyjaciółce , a po skończeniu " swojego zadania " siadam na ręcznik i wpatruję się jak fale obijają się o brzeg morza. Wyjęłam z torebki lustrzankę i zrobiłam kilka zdjęć morza. 
- Śpiewasz ,grasz i zajmujesz się fotografią ? -pyta Dawid przybliżając się do mojego ręcznika. Nie zorientowałam się , że dziewczyny poszły sprawdzić temperaturę wody. Niechętnie spojrzałam na chłopaka.
- Jak widać mam wszechstronne zainteresowania - odpowiedziałam chłodno i schowałam aparat. Wstałam z ręcznika i dołączyłam do dziewczyn zostawiając chłopaka samego. 
Spacerowałam po brzegu morza , rozkoszując się napływającą co chwile wodą. Odrzuciłam od siebie wszystkie negatywne myśli i postanowiłam , że będę cieszyć się z tego co mam. Nagle poczułam na swojej koszulce coś mokrego ,zaraz potem zostałam wrzucona do morza. Wynurzyłam się i spojrzałam na roześmianą twarz Fabiana.
- Zapłacisz mi za to ! - wykrzyczałam w jego stronę i zaczęłam go gonić po całej plaży. Byłam już cała opatulona pokrywą piasku ,jednak nie poddawałam się i dalej podążałam za chłopakiem. W końcu go dopadłam , również zaciągnęłam do wody po czym dałam mu do zrozumienia co oznacza prawdziwa kąpiel w morzu. Na koniec obsypałam mokrego chłopaka piaskiem i byliśmy kwita. Usiedliśmy razem na moim ręczniku i nie mówiąc ani słowa zaczęliśmy się śmiać. Śmiech był nieopamiętany , nie mogłam przestać. Tak na prawdę nie wiedziałam z czego się śmieje i przypuszczam ,że Fabian też nie miał pojęcia z czego się zaciesza. Zdziwieni przyjaciele patrzyli na nas jak na ludzi u których niedawno wykryto ADHD . Ich miny jeszcze bardziej nas rozśmieszyły i po paru sekundach już zwijaliśmy się ze śmiechu. 
Narastający śmiech z czasem zmniejszał się i kiedy wyglądaliśmy już na ludzi w granicach przyzwoitości zaczęliśmy najzwyczajniej w świecie się opalać. Niestety słodka chwila relaksu wcale nie trwała długo. Chłopakom zaczęło coś odbijać i już po chwili wszystkie dziewczyny z naszej grupy wylądowały w morzu. Nawet pani opiekunka dała się zaciągnąć , czego nie spodziewaliśmy się po tak wyrozumiałej i przestrzegającej zasad osobie. Zaczęła się prawdziwa bitwa na wodę. Przez co zbliżyłam się bardziej do grupy otaczających mnie osób. Prawie każdego już znałam z imienia, poszczególne osoby znały również mnie.
Koniec naszej wspólnej zabawy. Mamy dokładnie trzydzieści minut by dojść do stołówki , gdzie za te pare minut będzie podany obiad. W pośpiechu zbieramy wszystkie swoje rzeczy i szybkim krokiem wychodzimy z plaży.
- Ej czy któraś z dziewczyn zgubiła biały sweter ? - mówi jakiś chłopak z tyłu. Odwracam się i widzę,że w ręku trzyma mój sweter którego z pewnością nie zdążyłam spakować do torebki.
- To mój - odpowiadam cicho i idę w kierunku chłopaka - Dziękuję Ci -mówię już trochę głośniej i odbieram od niego moją zgubę.
- Nie ma za co. Jestem Alan - mówi chłopak i wyciąga rękę w moim kierunku. Chwytam ją z uśmiechem i również się przedstawiam.
- Miło mi . Ja Paulina - odpowiadam i odchodzę w stronę przyjaciół.
- Ehemm...odnaleziony sweterek, takie poznawanie się. Może coś z tego wyjdzie - mówi mój braciszek szyderczo się uśmiechając. Mierze go wzrokiem i przesyłam ostrzegawcze spojrzenie.
- Zauważył sweter więc go podniósł. Jak widać istnieją jeszcze dżentelmeni - mówię i w tym momencie przenoszę spojrzenie na Dawida. Mijając go podążam jeszcze szybciej za swoją grupą.
Po kilkunastu minutach znajdujemy się już pod stołówką. Zdążyliśmy na obiad w ostatniej chwili. Wzięłam do ręki niebieską tackę i przesuwałam ją dostając kolejne porcje jedzenia. Na koniec wzięłam sztuczce i kubek po czym poszłam usiąść do stolika. Chwile później dołączyli do mnie przyjaciele , wymieniliśmy między sobą słowo "smacznego" i zabraliśmy się do jedzenia. 
Nie wiem co oni dali do tego jedzenia , ale przypuszczam że jest to zmielona karma dla psa lub kota , dyskretnie ukryta pod pokrywą sosu który jako jedyny mi smakował. Oddałam cały talerz jedzenia , nie miałam ochoty się tym otruć. Wyszłam ze stołówki i wziąwszy z mojego pokoju książkę udałam się na ławkę za ośrodkiem. Uwielbiałam czytać przygody nastolatek które mierzą się ze swoimi problemami , a czytanie na świeżym powietrzu wprawiało w jeszcze większy zapęd do czytania. Uważnie czytałam słowo po słowie , zdanie po zdaniu , kartkę po kartce. Z czytania wyrwały mnie kroki osoby. Dawid z założonym na głowę kapturem szybko zmierzał w kierunku ławki obok mnie , nawet mnie nie zauważając. Spojrzałam ukradkiem na chłopaka , wyglądał jakby właśnie dowiedział się czegoś najgorszego. Wolnym gestem zamknęłam książkę po czym ruszyłam w kierunku chłopaka.

Ten rozdział też bez akcji. Jak go napisałam na kartce wydawał się być bardziej ciekawy niżeli jak odbieram go teraz. Jednak zdaję się tylko na wasze zdanie o nim , podobał się wam chociaż troszkę ?
Widać po zakończeniu ,że dopiero w trzecim będzie się coś działo , więc postaram się tą historię bardziej urozmaicić. Na koniec mojego jakże długiego wypowiedzenia chciałabym was zaprosić na mojego drugiego bloga :
http://tajemiczy.blogspot.com/

Jest w nim opisana historia pewnej dziewczyny która zmaga się z problemami i swoim przeznaczeniem które odkryła dopiero po śmierci swojej matki. Przeżywa dużo historii oraz przykrych i radosnych wydarzeń. Serdecznie zapraszam i mam nadzieje że pod tym rozdziałem również pojawią się jakiekolwiek komentarze.